Blond zijn in México

En toen waren we weer twee maanden verder, de tijd gaat supersnel hier. Over 2 ½ maand ben ik alweer terug in Nederland! Echt een gek idee.

De afgelopen tijd heb ik weer best veel gedaan, mijn ouders zijn natuurlijk op visite gekomen in México. Het was een beetje jammer dat ik de hele week stage aan het lopen ben, want daardoor konden we niet heel veel doen samen. Dus ik had een heel pakket voor ze klaar gemaakt van een heel boekwerk met regels en tips, adviezen waar ze naartoe konden gaan, mappen, metro en bus pasjes, medicijnen, etc. We hebben wel elke avond ’s avonds samen gegeten en in het weekend zijn we naar Xochimilco, dat zijn de drijvende tuinen, Tepoztlán, dat is een dorpje met een piramide, en Teotihuacán, een soort van historische stad met hele grote en hoge piramides geweest.

Toen zij weer weg waren begon het normale leven weer, was wel even wennen hoor, want ik voelde me best alleen na 2 weken lang de constant met mijn ouders te zijn geweest. Al was het ook wel chill het niet meer zo druk te hebben en weer tijd te hebben om te sporten enzo.

Maar waar ik dus eigenlijk over wilde vertellen, is hoe het is om blond te zijn hier. Dat is namelijk nogal een.. aparte ervaring. Volgens mij verwarren ze blonde mensen hier namelijk met aapjes. In het begin voelde ik me een beetje als een aapje in de dierentuin, maar volgens mij is het beter vergelijkbaar met iets anders, namelijk: Een aapje dat ontsnápt is uit de dierentuin.  

Het is logisch dat de mensen dan staren, want die denken natuurlijk:  “Goh, wat doet dat aapje hier”. Of ze zeggen tegen elkaar: “Kijk, een aapje!” terwijl ze richting het aapje wijzen. Misschien vinden ze aapjes wel leuk en roepen ze:  “Mooi aapje!”, “Wat ben jij een leuk aapje!” of “Oehhh, chill aapje!”. Een andere mogelijkheid is dat ze zó veel van aapjes houden dat ze het nodig vinden het aapje te volgen, want wie weet wat het nu gaat doen.   

Zo gaat het dus echt hier. Bijna overal waar ik kom word ik aangestaard, als ik een winkel of restaurant binnenloop, in de metro, of gewoon op straat, OVERAL. Echt staren he, en dan kan ik terug gaan staren tot ik een ons weeg, maar ze gaan gewoon door tot ik weer weg ben. Dan vinden het een hoop mensen het ook nog nodig “Güerita!” te roepen, en dat zeggen ze dan niet tegen mij, maar tegen elkaar of gewoon als observatie. Door dat soort dingen voel ik me wel ongemakkelijk, maar op zich maakt ’t me niet heel erg uit, meestal moet ik er gewoon om lachen en denk ik echt van doe normaal.

Ik vind het wel vervelend als mensen me uit aan het lokken zijn, zo was er laatst een man in de metro die de hele rit “Güerita, güeriiiiiita, güerita!” riep. Wat denkt die dan, dat als hij lang genoeg door gaat, ik een banaantje uit zijn hand kom eten ofzo? Of mensen die me volgen, dat vind ik heel vervelend en ook best wel eng, maar gelukkig komt dat niet zo vaak voor en áls het gebeurd ga ik altijd iemand bellen of loop ik een winkel in. Het probleem is alleen dat ik het heel frustrerend vind dat mensen dat doen en ik ze dan echt heel graag recht in hun gezicht wil slaan, met een hamer. Maar ja, dat gaat de politie vast niet zo’n heel leuk idee vinden en aangezien ik hier half illegaal ben, kan ik die maar beter niet uit gaan lokken. Straks zit ik hier in de gevangenis tussen al die moordlustige bendeleden.

Je hoort mij trouwens niet zeggen dat iedereen het doet hoor, volgens mij is het een bepaald type mensen ofzo. Maar het gebeurd wel altijd. Het heeft ook wel zijn voordelen hoor, mensen geven me vaker voorrang, ik hoef nooit te wachten bij de wasserette (ze herkennen me gelijk), obers in restaurants zijn altijd heel aardig een geïnteresseerd in hoe het gaat. Dus het heeft zijn voor- en nadelen. 

Verder gaat het allemaal goed hier! Al zit ik hier wel met een heel dubbel gevoel; ik vind het hier echt heel leuk en ik wil ook echt niet weg, omdat ik heel veel nieuwe dingen zie en doe elke dag. Maar aan de andere kant mis ik Nederland ook erg, ik mis mijn hond, familie, vrienden, huis, dat alles gewoon werkt, dat ik mag oversteken als het licht groen is, dat ik niet elke 5 minuten over een losse steen struikel op straat.

Oh, over struikelen gesproken.. Ik stond echt ontzettend voor gek laatst. Ik was aan het werk op een event en er stonden van die houten dozen, dus ik denk nou, daar kan ik best wel opzitten.. Niet dus. Dat ding zakte gelijk in elkaar en ik viel zo achterover op de grond. Toen zat ik ook nog half klem tussen het hout, een hekje en andere spullen, en lag ik daar, hulpeloos, tot iemand me kwam helpen. Jaaa, ik ben weer lekker bezig voor mijn reputatie hier.

Zo, ik ben mijn frustraties weer kwijt, haha. Bedankt voor ’t lezen J

Liefs!

Sarah

Naar Oaxaca: Zon, Ruïnes en Sprinkhanen.

Oeps.. blijkbaar gaat elke 2 weken schrijven me ook niet goed af. Maar ik moet morgen een verslag inleveren, en ik ben nog niet eens op de helft, dus ik dacht dat dit wel een mooi moment was om een nieuwe blog te maken (ik moet serieus eens aan mijn discipline gaan werken).

De afgelopen tijd heb ik echt heel erg veel meegemaakt, veel te veel om te vertellen, dus ik houd het even bij Oaxaca. Daar ben ik namelijk afgelopen week naar toe geweest.

Op maandag ochtend ging ik weg, en ik vond ’t best wel eng omdat ik alleen ging en je van die verhalen hoort over bussen die overvallen worden enzo. Het was ongeveer 6 a 7 uur met de bus, maar dat maakte niet uit want het was zó mooi onderweg! Alle bergen enzo, echt prachtig! In de bus zat ik naast een hele vriendelijke vrouw die me, toen we aankwamen, hielp een taxi te vinden zodat ze me niet om te veel geld vroegen. Dus ze vertelde de taxichauffeur dat ik haar nichtje was (hoe geloofwaardig is dat, een Mexicaanse vrouw met een blond nichtje dat amper Spaans spreekt), en daarna op naar het hotel waar ik aan het eind van de middag aankwam.

De mensen in het hotel waren echt heel vriendelijk en noemden met de hele tijd “Sarita” (een soort van “Saartje” in het Spaans) of Güerita (blonde). Ze waren ook heel benieuwd naar wat ik in Mexico deed, wat ik er tot nu toe van vond, waar ik Spaans had geleerd enzo, echt heel leuk. Voor de volgende dag had ik ook gelijk een excursie naar Monte Albán geregeld, dat is een archeologisch centrum dat vroeger de hoofdstad van de Zapoteken was. Het was echt héél groot en heel cool om te zien, ook de dingen die de gids vertelde waren heel interessant. Naast mij waren er nog 2 Mexicaanse vrouwen en 1 Mexicaanse man mee, en die man was echt helemaal weg van me, en dus hele verhalen aan het vertellen en de hele tijd Sarah wil je een foto hier, daar, bij dit ding, bij dat gebouw, bij deze boom, dat is leuk voor je vrienden en familie!! Dus ik heb daar een hele fotoshoot gehouden, haha.. Maar hij was wel heel aardig hoor.

Toen we terugkwamen ben ik naar de markt gegaan, waar ze sprinkhanen verkochten. Om op te eten. Hele, dus inclusief poten, hoofd en ingewanden (ieuw, ieuw, ieuw). Die mensen wilden dat ik het proefde, en ik dacht, ja de groeten! Maar toen moest ik het van mezelf, want als ik in een ander land ben moet ik ook het eten proeven en als zij er niet dood aangaan, zal ik het zelf vast ook wel overleven. Dus uiteindelijk heb ik gewoon 10 sprinkhanen gegeten! Je hoort het goed, Sarah, die niet eens in de buurt van een mier durft te komen, heeft SPRINKHANEN gegeten. Daarna vroegen ze me wat ik er van vond, en ik wilde niet onaardig zijn dus zei dat het best wel lekker was. Was zo’n man helemaal blij en gaf me gelijk een hele zak cadeau. Zat ik daar met een zak sprinkhanen in mijn hotelkamer..

Die dag ben ik trouwens enorm verbrand, ik had me de hele dag ingesmeerd met factor 30, maar dat was niet genoeg. Echt, ik zag er uit als een kreeft! En over het algemeen verbrand ik niet eens supersnel. Maar de zon is daar dus heel sterk, dus iedereen smeert zich daar in met factor 50 – 100 en draagt zonnebrillen en sombrero’s om zich te beschermen.

De volgende dag ging ik op een excursie die de hele dag duurde. Hier waren ook weer die 2 vrouwen bij, en dan nog 2 jongens die uit Mexico stad kwamen, en nog een man. Die dag was echt supergezellig, de groep was heel leuk, en we hebben echt heel erg gelachen (vooral na het tripje naar de Mezcal fabriek).

We begonnen bij de Árbol del Tule, dat is de grootste boom ter wereld en heeft een omtrek van 45 meter! Daarna gingen we door naar Hierve el Agua, wat een plek is waarvan er maar 2 op de hele wereld zijn, een daar in Oaxaca en de andere in Turkije. Wat het precies is kan ik je niet vertellen, want ik snapte de uitleg niet helemaal, haha. Daar ben ik met die 2 jongens helemaal over de berg gelopen naar een ander punt waar het uitzicht echt geweldig was! Ik heb er alleen geen foto van, omdat ik heel handig was vergeten de batterij van mijn camera op te laden.

Daarna zijn we in Mitla geweest, dat was ook van de Zapoteken, maar meer het religieuse centrum. Ondertussen was de zon weer heel fel, en ook al smeerde ik de hele tijd met factor 50, ik bleef maar verbranden. Volgens mij vonden de mensen het een beetje zielig, want ik kreeg allemaal tips, cremes en petten aangeboden. Eerst zei ik nee, omdat hun anders niets hadden, maar het begon echt zeer te doen, dus uiteindelijk heb ik de pet van de man die mee was geleend, mijn sjaal om mijn schouders gedaan en een zonnebril opgezet, waardoor ik erbij liep als een of andere terrorist, maar in ieder geval niet meer verbrande.

Vervolgens gingen we in een restaurantje eten, waar ze allerlei Oaxacaanse specialiteiten hadden, mensen zeggen vaak dat het eten in Oaxaca het beste is van heel Mexico. Toen we uitgegeten waren, gingen we naar de Mezcal fabriek. Was heel leuk om te zien hoe ze dat maken, en daarna mochten we ook zoveel soorten proeven als we wilden! Als laatst hadden we een workshop in een dorpje waar ze van die kleden maken, wat een werk is dat zeg! Bijvoorbeeld het kleuren van de stof doen ze helemaal zelf en daarvoor gebruiken ze allerlei natuurproducten (Voor rood de parasieten van de Nopal plant, voor blauw een plant die aan de andere kant van Mexico groeit, etc.).

Toen we bij het hotel kwamen, was ik echt helemaal kapot, ik ben nog wat wezen eten en daarna direct naar bed gegaan. De volgende dag ging ik de stad zelf verkennen en heb ik de musea en kerken enzo gezien. De dagen ervoor al wat door de straten gelopen en ik val natuurlijk best wel op, dus veel mensen kwamen met me praten en vragen wat ik hier deed en heel geïnteresseerd enzo. Dus die dag had ik dus telkens dat ineens iemand riep “Hola Sarah!” (of een variatie daarop), omdat ze me nog herkenden. Echt heel leuk en daardoor voelde ik me ook echt totaal niet alleen daar.

Dat was al de laatste dag die ik had in Oaxaca, en ook mijn laatste nacht in het hotel, die niet helemaal vlekkeloos verliep. Er was eerst een mug die ik van mijn kamer moest verwijderen en daarna, toen ik eindelijk rustig in bed lag, liep er ineens een rode mier over mijn laken! Nou zijn rode mieren niet mijn lievelingsdieren, dus ik raakte al in paniek, maar toen dacht ik, kom op zeg Sarah, als je alleen naar Mexico kan en sprinkhanen kan eten, kun je ook echt wel een mier doodmaken. Dus dat heb ik gedaan. Ik kom nog eens over mezelf heen hier, haha..

De volgende ochtend moest ik terug naar DF, werd de bus halverwege gestopt door militairen om te zoeken naar drugs. Het waren best veel militairen en ze hadden van die bunkers van zandzakken en geweren enzo! Dus iedereen moest de bus uit en zij alle tassen en koffers doorzoeken, best eng nog, want het was in de middle of nowhere en je weet nooit wat er kan gebeuren. Maar gelukkig was het allemaal goed en konden we gewoon weer door.

Eenmaal thuis aangekomen waren de avonturen nog niet over.. Ik was namelijk de rest van het weekend alleen thuis en dat vind ik niet echt chill hier. Maar het was niet anders, dus ik ging in mijn bed films kijken, tot ik plotseling was hoorde.. Nee, dacht ik bij mezelf, je verbeeld het je maar omdat je alleen thuis bent. Maar even later hoorde ik weer wat, het kwam onder mijn bed vandaan! Gewapend met mijn zaklamp ging ik op onderzoek uit, maar ik vond niets. Voor de zekerheid besloot ik toch even mijn bed opzij te schuiven, zat er een MUIS naast mijn matras, ik wist ’t hè! Nou dat beest zette ’t dus gelijk op een rennen, en ik er (gillend) achterna, want ja ik moest toch wat doen, en ik dacht misschien begrijpt de muis dat hij mijn kamer uit moet. Na een half uur gillen en rennen, had het dier de hint nog niet door en was het tijd voor een ander plan. Dus ik op naar de buren, die mij niet kennen, om hun hulp te vragen. ’t Bleken echt zo’n opaatje en omaatje te zijn, maar de man ging met mij mee om het dier te vermoorden.. Hij zei dat ik maar beter in de woonkamer kon blijven. Dus ik de woonkamer in en hij met een bezem achter het beest aan.. Zegt ie, oh maar dit is geen muis, dit is een rat! AAHH. Ontsnapt dat dier dus en rent de woonkamer in, dus ik spring gillend de bank op en die man kwam echt niet meer bij van het lachen he! Hij zegt ’t is maar een rat.. Dus ik máár een RAT?! Daarna konden we hem niet meer vinden, dus heb ik  de buurman bedankt voor zijn hulp, mijn deur gebarricadeerd met alles wat ik kon vinden en ben ik op een gegeven moment toch maar gaan slapen. Tot nu toe heb ik de rat niet meer gezien, dus waar hij uithangt weet ik ook niet. Brrr..  

Nou, zoals je ziet al een heel lang verhaal en dit was nog niet eens alles. Nu ga ik mezelf voor mijn kop slaan omdat ik veel te veel geschreven heb en nog een half verslag moet maken.. Wish me luck!

Liefs,

Sarah

Survived my first earthquake and Fiesta Mexicana.

Zoals de meeste van jullie wel gehoord zullen hebben, was hier afgelopen dinsdag een aardbeving en een zware ook. Ik was aan het werk toen ineens alles begon te bewegen, ik had echt geen idee wat er gebeurde, het kwam eerlijk gezegd niet eens in me op dat het een aardbeving kon zijn. We moesten allemaal naar buiten en echt alles bewoog! De gebouwen, de deuren, spullen binnen. Echt heel raar. Ook duurde de aardbeving lang, dus de mensen waren aardig geschrokken.

Het was best een zware aardbeving, in de stad hebben ze 7.8 op de schaal van richter gemeten. Doordat Mexico Stad op een meer is gebouwd, voel je de aardbeving ook heel sterk en was echt best wel eng. In de buurt waar ik werk zijn de gebouwen goed gebouwd, en is er verder niets gebeurd. De buurt waar ik woon was er erger aan toe, een aantal gebouwen zijn zo beschadigd dat de mensen er gewoon niet meer kunnen wonen. Met mijn gebouw is gelukkig niets gebeurd, dus daar ben ik echt heel blij mee. Ook zijn er bruggen ingestort, waarvan 1 bovenop een bus, waar gelukkig op dat moment alleen een chauffeur inzat (en die heeft het overleefd).

Na de aardbeving was het nog niet over, het internet deed het niet meer, de telefoon niet, de kassa’s in supermarkten niet, de verkeerslichten niet.. En aangezien ze hier niet echt aan verkeersregels doen, zijn er best veel ongelukken gebeurd. Ook zijn er al heel veel naschokken geweest, al meer dan 100 geloof ik, maar dat schijnt normaal te zijn naar een zware aardbeving. Je kunt ze niet allemaal voelen, helemaal ’s nachts merk je het niet zo, maar bijvoorbeeld vandaag waren er nog twee van 5 op de schaal van richter en die voel je wel. Tijdens de bouw van de stad is rekening gehouden met aardbeving gevoeligheid en ook alle mensen zijn heel goed voorbereid op aardbevingen, ze weten echt precies welke typen er zijn en wat je moet doen in elke situatie. Dus ik ben helemaal op de hoogte.

Behalve dat ik aardig geschrokken ben, heb ik verder niet echt last van de gevolgen en heb ik weer een verhaal om later aan mijn kleinkinderen te vertellen, haha. Al vind ik het wel heel erg voor de mensen die nu problemen hebben.

Dan nog wat leuke dingen, afgelopen weekend ben ik naar Valle de Bravo geweest met mijn vriendinnen. Ik bleef slapen bij de familie van een vriendin van me en het was zó leuk. Ik heb zoveel dingen gezien! Het was wel best ver, ongeveer 4 ½ met de bus (het is een stuk sneller met de auto, maar laat ik die nou net niet hebben). Op zaterdag kwamen we aan en zijn we naar een waterval geweest, het centrum, het meer en een concert. Die dag moest ik heel veel nieuwe dingen proeven, en bijna alles met chili (zelfs ijs met chili) aan het eind van de dag voelde ik me gewoon ziek.

De volgende dag ging ik met de familie mee naar een doopfeest, wat was dat groot zeg! Er waren ongeveer 250 mensen, heel veel eten en 3 verschillende bands. Ook was alles versierd met de naam van het kindje, letterlijk alles, zoutvaatjes, asbakken, doeken voor de tortilla’s, alles. De muziek was helemaal Mexicaans, en ik kon natuurlijk niet aan het dansen ontkomen.. Wat zag ik er belachelijk uit naast alle Mexicanen, zij kunnen zó goed dansen allemaal en nog op enorme hakken ook, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd en het was wel erg gezellig.

Morgen ga ik naar Toluca toe en eindelijk al mijn vrienden weer zien! Heb ik echt heel veel zin in. Oh, en ik denk dat ik nog maar eens in de twee weken ga schrijven, omdat het nu een beetje veel werk is en ik al de hele week lang blogs schrijf.. Ik dacht ik stel jullie even op de hoogte.

Bedankt voor het lezen! :) 

Liefs, Sarah

ENGLISH: 

Most of you will already know, but for the ones that don't, there was a pretty big earthquake here last Tuesday. We were all at work when everything started moving, at first I didn’t even realize what was happening. We all had to go outside and everything moved, the buildings, the doors and stuff inside. It was really strange and I had never experienced anything like it! It was a long earthquake so a lot of people – including me – were pretty scared. Also strong, they measured 7.8 on the Richter Magnitude Scale.

After the earthquake a lot of things didn’t work anymore, for example the Internet and the traffic lights stopped working. The neighborhood I work in is built and situated quite well, so there weren’t real problems there. The neighborhood I live in is a whole other story, some buildings there are so damaged that the people can’t live there anymore, at least not until everything’s repaired. Also some bridges collapsed, one even collapsed on a bus, which luckily was almost empty, just the driver was inside and he is fin. My building is also fine and besides being a bit scared, the earthquake doesn’t have any consequences for me.

There have been a lot of aftershocks, already more than a 100, I believe. You can’t even feel most of them, but for example today there were two with a magnitude around 5 and you can feel those. Well, at least I have a story to tell my grandchildren when I’m old haha.

Then some nice things, last weekend I went to Valle the Bravo with my lovely friends Gaby and Goby. It was so nice! On Saturday we went to a waterfall, the city center and a concert. I also tried a lot of new food and almost everything with chili, so I felt quite sick at the end of the day. We stayed with Gaby’s family and they’re all so friendly and warm. I loved staying there.

The next day we went to a baptism with the family of Gaby, which was also really awesome! It was so big; I guess there were over 250 people a lot of food and 3 different bands. Of course I also had to dance, which was fun, although I looked really stupid next to the Mexicans. They all dance so well and I guess I just don’t have a sense of rhythm. But still it was really nice! 

That’s it for now (I really have to go to bed). Tomorrow I’m going to Toluca to visit friends, I’m so looking forward to that. Ah, and I think I’m just going to write once every two weeks from now on. It’s quite some work and besides that I don’t have that many interesting things to share every time, haha.

Thanks for reading!

Love, Sarah

Alweer een maand later! / After one month!

Ik ben alweer een maand in México, de tijd vliegt echt. Afgelopen week  ben ik voor de eerste keer in acht maanden wezen sporten en dat heb ik geweten ook. Het was afgelopen donderdag en ik kan nu nog steeds niet normaal van de trap aflopen. Ik vond het wel echt heel chill weer eens te bewegen en iets anders te doen dan werken – eten – slapen. Ik sport met een meisje van mijn werk, dus dat is ook gezellig (misschien krijg ik ooit nog een sociaal leven).  

Verder ben ik zaterdag naar de universiteit stad geweest, echt zó groot. Ik denk dat het gedeelte met faculteiten en musea nog groter was dan Katwijk. Het was wel erg leuk om te zien, ik ben in de bibliotheek geweest en een musea met een expositie over Oost Europa, echt heel leuk! Er waren veel studenten, omdat op zaterdag les hebben hier normaal is. En zo’n rust in vergelijking met de stad, het is hier echt nooit stil, en daar was het gewoon rustig.  

Zondag ben ik naar het historisch centrum geweest, wat heel mooi is, al heb ik er niet heel veel van gezien. Ik wilde graag naar het Palacio Nacional de Bellas Artes, maar ik kon het niet vinden en toen was ik het zat en ben ik teruggegaan. Net op tijd, want toen ik thuis kwam begon het toch te regenen. Het weer is namelijk heel raar. Tot een uur of 3/4 is het heerlijk en daarna slaat het helemaal om en begint het keihard te regenen, te onweren en te hagelen, echt niet normaal. Ik stond er helemaal versteld  van toen ik het voor het eerst zag. Op zaterdag hagelde het zo hard dat het net leek alsof het gesneeuwd had, mensen hadden zelfs ‘sneeuw’ mannetjes gemaakt! Zo gaat het dus al dagen en het regenseizoen is nog niet eens begonnen.

Ook zijn er heel veel muggen, blijkbaar niet overal, maar wel in mijn kamer. Volgens mij hielden ze een welkom feestje voor me, want ik ben in een paar dagen 27 keer gestoken. Dus ik heb even rondgevraagd wat ik er tegen kon doen (de anti-muggen spray werkte niet) en nu heb ik een soort apparaatje wat ik in het stopcontact kan steken en de muggen tegen moet houden. Ik ben benieuwd of het werkt!

Verder heb ik mijn haar geknipt, ik stond echt doodsangsten uit daar in die kappersstoel. Ik was namelijk een beetje bang dat de kapper mijn gebrekkige Spaans verkeerd zou begrijpen.. Helemaal toen hij een ‘grapje’ maakte en vroeg of hij al mijn haar eraf moest knippen. Ha-ha. Nee, maar ’t ging allemaal goed en tijdens het knippen heeft die man me nog van alles over México verteld en waar ik echt naar toe moet, echt heel vriendelijk de mensen hier! Nou, hieronder het resultaat, verder niet mijn meest fotogenieke foto ooit, maar het gaat om het idee.

Verder gaat alles zijn gangetje, het is heel gezellig op het werk en ik begin me weer een beetje mezelf te voelen. Volgens mij doe ik het nu ook allemaal wat beter, dus dat scheelt wel. Bijna elke dag ga ik met een aantal van mijn collega’s ergens lunchen en dan probeer ik allemaal nieuwe dingen. Meestal gewoon dingen die zij vinden dat ik moet proeven, maar dat is wel handig, want ik heb zelf geen flauw idee wat alles is en betekent.

Nou, dat was het weer. Ik hoop dat alles bij jullie goed gaat!

Liefs, Sarah

ENGLISH:

Today I’m a month in México; time’s going so fast! It’s unbelievable. Last week I went to the gym for the first time in 8 months and well.. I surely notice that. It was last Thursday and I still can’t walk down the stairs properly, I seriously look like a grandma! Really liked it though, to move again and doing something besides working – eating – sleeping. I’m going there with a colleague of mine, so it’s fun.

On Saturday I went to the “University City”, which was really awesome. It’s incredibly big! And so calm, which is a nice change from the city, because it’s never quiet there. I went to the library, some faculties and the cultural part with museums where I saw a few exhibitions. 

The next day I went to the historical center, which was nice, although I didn’t see that much. I wanted to see el Palacio Nacional de Bellas Artes, but I couldn’t find it and didn’t feel like asking someone, so at some point I decided to go back home. Just in time, because when I arrived there it started raining a lot. The weather is quite strange here; it’s really nice until 3/4, and then it all turns around and starts raining and thundering. Last Saturday there were so many hailstones that people had actually made snowmen! The weather has been like this for days now and the rain season hasn’t even started yet.

Then we have the mosquitos, which decided to throw a welcome party for me. In a few days I’ve gotten 27 mosquito bites. Awesome. Btw. the mosquito season didn’t start yet either. So I decided to ask around what I could do against them (the anti-mosquito spray I have doesn’t work) and now I have some sort of thingy that I can connect with the electricity that apparently keeps mosquitos away. Let’s hope it works!

Further everything’s going well, it’s really nice at work and I’m starting to feel like myself again. The work is also going better, so I’m a lot less stressed. Almost everyday I’m going out for lunch with some of my colleagues and that way I try a lot of new (mexican) food and drinks. Often they help me choose something to eat, which is really convenient, since I don’t even understand half of the names of food, etc.

Well, that’s it for now. I hope you’re all doing well (:

Love, Sarah

"Verken" de stad weekend/ "Explore" the city weekend

Oeps, een dag te laat! (verder gaat ‘t aardig goed met wekelijks updaten, hè) Gisteren had ik ’s avonds echt geen zin meer om nog te schrijven. Ik had namelijk mijn “ga eens je huis uit en zie wat van de stad” weekend.

Het begon zaterdag ochtend, ik had een hele route uitgestippeld, want ik wilde de buurt een beetje zien, naar de markt, een park, de straat die Amsterdam heet en ik wilde Montaditos vinden (dat is een soort restaurantachtig iets waar ik altijd heen ging in Spanje, en die bleek dus ook in México te zijn). Dat heb ik dus ’s morgens tot halverwege de middag gegaan. Daarna ben ik naar een soort van winkelcentrum geweest bij mij in de buurt, ik moest namelijk een oplader kopen voor mijn laptop. Ook allemaal gelukt, dus zaterdag ging helemaal volgens plan.

Toen kwam zondag, museum dag. Ik wilde namelijk wat musea zien, daar hebben ze er hier heel veel van, en mijn collega’s hadden me verteld dat toegang tot de meeste musea ’s zondags gratis is. Is het ook, alleen niet voor buitenlanders. Ik heb van alles geprobeerd, maar ik moest gewoon betalen. Helaas.

Uiteindelijk ben ik naar 3 verschillende musea geweest, het nationaal historisch museum, een kasteel en het nationaal museum voor antropologie. Ik begon met het historisch museum, waar een tentoonstelling was over de veroveringen in Mexico, hoe het Mexico is geworden en verschillende oorlogen. Ik vond het wel interessant omdat ik wat meer te weten kreeg over het land, want eigenlijk weet ik er echt niks van.

Daarna ben ik naar het kasteel van Chapultepec geweest, wat echt heel groot en mooi was, daar was ook nog een hele tentoonstelling over geschiedenis, kleding die ze droegen, sieraden, wapens, etc. Maar ze hadden ook hele kamers van toen nog staan met meubels en alles, was ook leuk om te zien!

Toen was het al 4 uur later, dus heb ik wat fruit gekocht in zo’n standje en heb ik in het bos even pauze gehouden. Daarna op naar het museum voor de antropologie, die echt geweldig scheen te zijn. Nou, dat was het ook, het was zó groot en ze hadden zoveel informatie over alle delen en verschillende tijden in México, hele tombes en nagebouwde delen van piramides, ik was echt heel erg onder de indruk. Helaas had ik niet genoeg tijd om alles te zien,  maar het is dichtbij met de metro dus ik kan makkelijk een keertje terug.

De rest van de week verliep aardig rustig, ik heb elke dag stage gelopen en aangezien ik niet echt een leven heb hier, valt er niet heel veel te vertellen. Met uitzondering van..  het DRAMA. Het was woensdagavond en ik was op mijn dooie gemakje mijn haar aan het borstelen, tot ik vanuit mijn ooghoek ineens iets groots en zwarts op de grond voorbij zag schieten.. O nee, een muis! Of veel erger.. een spin! Mijn huisgenootjes waren al naar bed, en ik denk niet dat ze me heel veel leuker zouden vinden als ik ze wakker maakte omdat ik iets wel of niet gezien had. Ik moest dus zelf met een oplossing komen. Als je me een beetje kent, weet je dat ik niet de allergrootste fan van dit soort dieren ben. Mijn eerste reactie was dan ook op mijn bed zitten en gewoon nooit meer de grond aanraken. Alleen zag ik het dier mijn bed onder rennen, en ik ging dus écht niet slapen, terwijl  ik wist dat er zo’n beest onder me leefde. Ik moest dus wat anders verzinnen. Na een half uur moed verzameld te hebben, pakte ik mijn zaklamp en ging ik op onderzoek uit (ja ja!). Kon ik dat beest niet vinden! Ik begon een beetje te twijfelen of ik nu wel echt iets gezien had, maar niet genoeg om gewoon te gaan slapen. Een poosje later, om half 3, besloot ik toch maar te gaan slapen, omdat ik de volgende dag weer stage moest lopen. Met een mes, papier, een zaklamp en mijn telefoon naast me viel ik uiteindelijk in slaap.. Totdat om 7 over 4 een ander lid van het dierenrijk, namelijk de mug, het nodig vond mijn slaap te verstoren. Na een uur de mug achtervolgd te hebben zonder hem te pakken te krijgen, gaf ik de moed op. Ik ben maar gaan slapen, met als gevolg 4 muggenbulten en een hele slechte bui de volgende dag. Oh, de spin/muis heb ik niet meer gezien, dus ik hoop dat ik hem verbeeld heb en dat hij niet stiekem nog onder mijn bed leeft.

Nou, dat waren mijn avonturen van de afgelopen week, haha.

Liefs,

Sarah

ENGLISH:

This weekend I had my “get out of your house and do something” weekend. It started Saturday morning, I’d planned a whole tour, I wanted to get to know the neighborhood a bit better, see the market, go to a park and find Montaditos! Which.. I did. I found Montaditos! For the ones that don’t know this place, it’s a sort of restaurant where we always went to in Spain. Ah, and they also have BiciCas here (actually they're called eco-bici, but agh, da igual).

Sunday was museum day for me. I wanted to see a few museums, because they have a lot of them here and they’re supposed to be really nice. My colleagues had told me there was free entrance on Sunday’s, so I was really happy. Turned out it was only free entrance for Mexicans, and since I’m a foreigner, I had to pay. Too bad.

I went to three museums, one with an exposition about the history of México, the Castle of Chapultepec and the museum for anthropology. The last one was awesome! Seriously, it was so big and they had so much information about different periods of time in different parts of México, they even had tombs, statues and more or less replicas of pyramids. I was really impressed! I didn’t have time to see everything, but the museum is not that far from my house, so I can easily go back some time.

The rest of the week was quite calm, I was working everyday and since I don’t have a life here, there’s not much more to tell. Except for.. the DRAMA. It was Wednesday night and I was happily brushing my hair. Until I saw something big and black flash by from the corner of my eye. It could be a mouse! Or worse, a spider! My roommates had already gone to bed, so I had to fix this problem on my own. If you know me even a little bit, you know I’m not the biggest fan of these types of animals. So my first reaction was, "go sit on your bed and never touch the ground again". Would have been a great idea if I hadn’t see this creature run under my bed. I was só not going to go to sleep with that animal somewhere under my bed. After half an hour of finding courage, I got my flashlight and started looking for the animal, but I couldn’t find it. I started to doubt if I’d actually seen something, but I didn’t doubt enough to go to sleep. Although, at 2.30, I decided I really should go to sleep, since I had to go to work the next day. With a knife, paper,  a flashlight and my phone next to me I finally fell asleep.. Until 4.07, when another creature, the mosquito, decided to disturb my sleep. After chasing it for over an hour I gave up and went to bed, with 4 mosquito bites and a really bad mood the next day. Btw. I haven’t seen the spider/mouse creature anymore, so I hope it was my imagination and it’s not secretly still hiding under my bed.

Well, these were my adventures of the last week, haha. Still missing all of you a lot! :(

Love,

Sarah 

Stage begonnen/ Started my internship

Deze week ben ik mijn stage begonnen en zoals je weet was ik van te voren echt super zenuwachtig! Gelukkig viel het allemaal erg mee. Mijn collega’s zijn allemaal heel behulpzaam en aardig en elke dinsdag en donderdag komt er iemand koken en dan eten we allemaal samen, echt heel leuk.

Deze week heb ik verschillende dingen gedaan, ik heb transcripten gemaakt voor Spaanse video's, de locatie bekeken voor een evenement van het bedrijf en blogs geschreven voor de website van het bedrijf. Voordat het online komt, wordt wat ik geschreven heb nog wel gecorrigeerd door een collega van me. Aangezien ik schrijf als een 4-jarige in het Spaans, ben ik daar heel blij mee, haha. Ik voel nog wel een beetje gestrest de hele dag, omdat ik het nog niet zo goed kan, en iedereen kan zien wat ik doe. Het voelt een beetje alsof ik eindexamens aan het maken ben, maar dat zal over een paar weken vast wel over gaan.

Elke dag ga ik ergens lunchen met mijn collega's, je hebt bijvoorbeeld huizen van normale gezinnen die rond etenstijd opengaan waar je kan eten, of in mini restaurantjes op de markt. Echt heel goedkoop ook, iets van €2.50 en dan krijg je zoveel dat je de rest van de dag vol zit. Ik heb ondertussen dus wat Mexicaans eten geprobeerd en het is echt heel lekker. Het water dat je bij het eten krijgt is trouwens niet normaal water, ze koken het met een vrucht of een bloem of iets dergelijks, laten ze het afkoelen en dat is het ‘water’. Ik vind het echt zo leuk al die nieuwe te zien en te proberen!

Ik voel me ook eindelijk wat beter, dus dat is wel heel fijn. Afgelopen maandag was ik wel nog heel beroerd en kreeg ik ook uitslag enzo, dus toen ben ik ’s avonds laat nog naar het ziekenhuis geweest. Een rampenplan natuurlijk, want ik had geen flauw idee hoe het werkt hier in de ziekenhuizen. Gelukkig was iedereen heel behulpzaam en aardig. Ik bleek een soort van reactie op de medicijnen van mijn arm te hebben en daar moest ik dus gelijk mee stoppen. Daarnaast had ik hoogteziekte, en daardoor voelde ik me dus ook zo beroerd de afgelopen tijd. Gelukkig gaat dat vanzelf over en ik merk dat het sinds drie dagen steeds beter gaat, dus ik ben echt heel blij. Al hoop ik wel mijn portie drama voorlopig gehad te hebben. 

Voor de rest is alles heel anders hier, echt alles! Bijvoorbeeld het verkeer, daar moet je echt heel voorzichtig mee zijn. Laatst ben ik bijna overgereden want ik dacht, het licht staat op groen, nu kan ik lopen. Blijkbaar waren de automobilisten het daar niet mee eens en kwamen doodleuk langsscheuren, ik kon gelukkig nog net snel naar achter stappen. Hier moet je dus opletten dat én het licht op groen staat én de auto’s stilstaan en weten dat auto’s eigenlijk gewoon altijd voorrang hebben. Wat ook apart is, is de metro, ze hebben hier aparte delen voor mannen en voor vrouwen en kinderen, er is een poortje of lijn op het perron om de scheiding te maken en daar staan ook bijna altijd polities om te zorgen dat er echt alleen vrouwen en kinderen langsgaan.

Daarnaast zijn de mensen hier enorm aardig en behulpzaam, ze helpen je heel graag en komen vaak een praatje maken. Als ik naar huis loop vanaf het metro station (ongeveer een kwartier lopen) komt er ook wel bijna altijd iemand met me praten. Daardoor voel je je echt heel welkom en een stuk minder alleen hier.

Nou, dat was het weer voor deze keer, haha. Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Sarah 

ENGLISH:

This week I started my internship and as you could’ve read last time, I was really nervous! Luckily it was better than I’d expected. My colleagues are all really friendly and helpful, so if I have questions or something I can always ask them.

This week I made some transcripts for Spanish videos and wrote blogs for the website of the company. When I’m done writing something, a colleague always corrects what I did before they put it online. Really smart, since I talk and write like a 4 year old in Spanish (yes, really, it’s that bad). I like the work although it also stresses me out a bit, everyone can read it and I’m never sure if I’m doing it right. But I guess I’ll have to learn how to deal with that, haha.

Everyday around lunchtime we go out to have food somewhere, this is already so different from what I’m used to. For example, we go eat in regular houses that become small restaurants around lunchtime, or we go to the market where you have small stands with food. Food is really cheap here, you pay around €2.50 and then get so much food that you’re full until you go to bed. By now I also tried some Mexican food, I really liked it so far! Except for the chili I ate by accident, that wasn’t such a big success. The thing is, they exist in all shapes and sizes, so I thought I was eating a piece of paprika.. Turned out it wasn’t. My mouth was on fire! So, no, I’m not trying that again any time soon.

I’m also finally feeling better, which makes me really happy. Last Monday evening I felt really sick though and I also got some sort of allergic reaction so I had to go to the hospital. A huge drama of course, since I had no clue how everything works here in hospitals and it was already quite late. Luckily everyone in the hospital was really friendly and helped me the entire time. Turned out I got some sort of reaction from the medication I took from my arm, so I had to stop taking them immediately. I also got other medicines, which I had to pick at the pharmacy across the street. Of course I couldn’t find this place, so I was wandering around on the street at 1 in the morning. Oh, I was so scared, but eventually I found it and I survived. Besides that, I had altitude sickness and that’s why I was feeling so bad the week before. This is apparently common for tourists here and should get better after a few weeks. Right now I’m already feeling a lot better!

Further everything is just so different here, literally everything! For example, the traffic, a few days ago a car almost hit me. I thought, hey the light is green, I can walk. Apparently the cars thought differently and almost ran me over, I stepped back just in time. From what I’ve seen, the rule is that cars always go first and you have to be extremely careful while crossing the streets.

I was also surprised in the metro, because you have different parts for men and for women and children. There’s some sort of line or fence on every platform, and only women and children can go passed that. There are even police to make sure that men don’t pass.

Finally, the people here are really nice and helpful. They seem to love helping you and come talk to you really often. When I walk home from the metro station (about 15 minutes), almost always someone comes up to me to have a chat. It makes me feel really welcome here!

That was it for today, thanks for reading this everyone! :) 

Love,

Sarah

De eerste week/ First week

Ondertussen ben ik bijna een week in Mexico, dus ik zal even laten weten hoe het hier nu gaat. Om eerlijk te zijn nog niet zo heel goed, dus als je niet van negativiteit houdt, zou ik gauw het venster wegklikken, haha. Ik moet echt nog heel erg wennen en doordat alles hier zo anders is voel ik me heel onzeker en kan ik echt mezelf niet goed zijn. In plaats daarvan ben ik nu een of ander verlegen muisje die niet eens ‘hallo’ durft te zeggen tegen mensen. En dat helpt natuurlijk niet heel erg met vrienden maken.

Afgelopen week heb ik wel wat dingen gedaan, dinsdag ben ik uit eten geweest met mijn nieuwe huisgenootjes, die zijn echt geweldig trouwens! Ze helpen me met dingen leren kennen hier, maken mappen voor me als ik ergens naartoe moet en geven me echt het gevoel dat ik thuis ben in huis. Wat dat betreft heb ik dus echt geluk gehad!

Woensdag ben ik voor het eerst naar het kantoor geweest, wat echt heel anders was dan ik had verwacht. Je komt aan bij een soort van poort en als je dan naar binnen gaat kom je op een soort pleintje met bomen en tafels en stoelen, daar omheen staan een soort van tuinhuisjes waar dan de kantoren zijn. In die kantoren staan dan een soort van houten werktafels waar iedereen achter zijn laptop aan het werk is. Haha, ik vind het een beetje moeilijk te beschrijven, maar ik hoop dat jullie het een beetje voor je kunnen zien. Het zag er in ieder geval gezellig en persoonlijk uit, dus daar ben ik wel heel blij mee. Ook heb ik een aantal van de mensen ontmoet en die waren allemaal heel aardig.

Die avond was er een event van het bedrijf waar ik ook naartoe ging, het was ongeveer een uur lopen, maar ik liep in het begin al doodleuk de verkeerde kant op en deed er anderhalf uur over, waardoor ik dus een half uur te laat aankwam. Nou, gelukkig was ik niet de laatste en was het event dus nog niet begonnen. Die avond was een soort discussie over de veranderingen in de media met allerlei journalisten. Op zich was het heel interessant, al kon ik na een uur écht niet meer opletten, ik was zo moe! (Het was half 8, maar ik was er pas 2 dagen, dus het voelde voor mij als half 3 ’s nachts). Toen het was afgelopen ben ik nog even mee geweest naar een soort van café, wat wel gezellig was.

Donderdag heb ik echt niets uitgevoerd, behalve boodschappen doen een beetje verdrinken in zelfmedelijden. Die avond ben ik nog  wel naar een expositie van fietsen geweest, maar er waren zoveel mensen dat iedereen in mijn ruimte kwam en ik na een half uur weer weg was. Gelukkig was ik niet de enige met een ruimteprobleem en ging mijn huisgenootje met me mee.

Vrijdag heb ik letterlijk niks gedaan, want ik voelde me echt heel rot. Ik zit zo in de stress door alles en door dat en het tijdsverschil slaap ik echt bijna niet ’s nachts. Ook barst ik elke dag van de hoofdpijn (weet niet waardoor dat komt) en ben ik steeds heel misselijk, waardoor ik echt niet wil eten. Daarnaast is mijn arm nog steeds niet over en is de pijn nu helemaal doorgetrokken tot in mijn nek. Daarbovenop voel ik me echt heel alleen, want ik ken hier niemand en tegen de tijd dat ik ’s morgens alles gedaan heb, is het bij jullie al weer avond en heb ik dus niemand om tegen te praten of koffie mee te drinken of wat dan ook. Vrijdag had ik echt wel een beetje mijn breaking point en wilde ik echt heel graag naar huis.

Zaterdag had ik gelukkig weer wat te doen, ik ging namelijk naar een workshop over infographics, was heel interessant! Het ging over het belang dat Mexico heeft en had voor de ontwikkeling van de wereld. Ik ben wel na ongeveer 2 uur weggegaan, doordat ik enorme hoofdpijn had en nog heel veel moest doen voor school die dag.   

Dan zijn we bij vandaag beland. Vandaag was de eerste keer dat ik naar buiten ging en het gevoel had dat ik de buurt een beetje kende. Ik ging koffie kopen en een beetje rondlopen, dus toen ik weer thuiskwam voelde ik me een stukje beter. Alleen toen dacht ik eraan dat morgen mijn eerste stage dag is en zonk mijn humeur weer tien niveaus. Ik heb op zich echt heel veel zin om te beginnen, maar ik ben zo bang iedereen teleur te stellen. Mijn Spaans is echt niet zo goed en ik weet niet of ik alles wel goed doe straks.. Gelukkig heb ik net wel even met mijn huisgenootjes gepraat, en die vertelden me dat ik me niet zoveel zorgen moest maken en dat het echt wel goed komt. (Het meisje heeft ook jaren in mijn stagebedrijf gewerkt)  Dus nu voel ik me wel weer goed, haha. 

Ik zie nu pas hoe een lang verhaal ik heb gemaakt, het is een half dagboek, joh. Als je het helemaal hebt gelezen, applaus! Haha. Ik weet dat het leuker is een vrolijk verhaal te lezen, dus sorry dat het zo negatief is. Maar ik wil jullie een beetje op de hoogte houden en heb geen zin om een of ander leuk verhaal te verzinnen als ik me niet zo voel. De volgende keer zal ik wat meer vertellen over alles wat anders is hier, want dat kan er nu echt niet meer bij!

Heel veel liefs uit Mexico, ik mis jullie heel erg!

Ps. Ik weet hoe blij ik mag zijn dit mee te maken, en geloof me, dat ben ik ook echt! Alleen is het begin gewoon erg lastig.. Maar dat schijnt erbij te horen.

ENGLISH:

Right now I’m almost a week in México, so I wanted to let you know how I’m doing so far. To be honest, not so good yet and if you don’t like negativity I would recommend you close this window as soon as possible, haha. Anyway, I still really have to get used to everything here and because it's all so different I feel really insecure and cannot really be myself. Instead I’m some sort of shy mouse at the moment. One that doesn’t even dare to say hi to people and that surely doesn’t help with finding friends.

Last week I did do some nice things though. On Tuesday I had dinner with my new roommates, who are great by the way! They are really friendly, help me with everything, draw maps when I need to go places and really make me feel at home in the house. So I'm really lucky there!! 

On Wednesday I went to the office for the first time, which wasn’t at all as I had expected it to be. You enter through a door and then get to some sort of place with trees and seats. Around this place are some rooms and those are actually the offices. It’s a bit difficult to describe, but it looks really nice and personal, I really liked it. I also met some of the people that work in the office, who were all really friendly, so I'm happy about that too.

That night I went to an event of the company. It was a discussion about changes in the media and it was really interesting. Only problem was that after one hour I really couldn’t pay attention anymore, I was só tired! (It was about 19.30, but I had just arrived in México 2 days before, so to me it felt like 2.30 in the morning). When the event was finished I joined some people for a drink, which was nice as well.

Thursday I barely did anything, I just did some groceries and went to an exposition about bikes in the evening, which was good, but there were a lot of people, so I left after half an hour.

Friday I literally didn’t do anything, I felt so bad. You see, I’m really stressed out about everything and because of that and the time difference I barely sleep at night. I also have huge headaches every day (really don’t know why) and I’m nauseous all the time, so I really don’t want to eat. Next to that my arm still hurts and the pain has now extended to my neck and I often feel really lonely. I basically know no one here and I guess I also suffer a bit from the “post-erasmus depression” which is making it worse. Anyway on Friday I really had my breaking point and wanted to go back home sooo much. 

Luckily I had something nice to do on Saturday. There was a workshop about info graphics. It was in the same place as the event on Wednesday, so I knew the way and was really proud when I arrived after 50 minutes (it took me 40 minutes less than the time before, haha). In the workshop they used a lot of examples about México and it’s importance for the development of the world, so it was really interesting. I left after two hours though, because my head hurted so much and I still had to do a lot for school that day.

Then it was already today. Today was the first time I went outside and actually felt like I knew the neighbourhood a bit. I went to get a coffee and walked around a little, so when I came back I felt a lot better. I do feel worried about starting the internship tomorrow though. The thing is, I’m really looking forward to start and learn new things, but I’m also so scared to disappoint people, because my Spanish isn't so good yet. At those moments I really want to talk to someone, but I basically know no one here and most people are asleep, I mean who’s still awake at 5.50? (Except for the awesome people that come say goodbye to their friends at the train station of course) Next to that, I don't want to bother the same people with my stories all the time. Well, in the end I spoke with my roommates and they assured me everything would be OK.


Ah, I just noticed how much I wrote, so if you finished the story, good job! Haha. I know it’s nicer to read a happy, funny story, so sorry I’m being so negative. The thing is I want to keep you up to date and I don’t feel like inventing some happy story when I don’t feel that way. Next time I’ll tell you some more about everything that’s different here, because now that really doesn’t fit anymore!

Lots of love from México, I miss you guys a lot!!

Ps. I know how grateful I must be to have the opportunity to experience all of this, and trust me, I am! I love noticing the differences between what I'm used to and how everything is here and I also love  having the chance to be on the other side of the world in such an amazing country. It's just that right know it’s a bit hard for me.. But apparently that’s normal in the beginning.