Blond zijn in México

En toen waren we weer twee maanden verder, de tijd gaat supersnel hier. Over 2 ½ maand ben ik alweer terug in Nederland! Echt een gek idee.

De afgelopen tijd heb ik weer best veel gedaan, mijn ouders zijn natuurlijk op visite gekomen in México. Het was een beetje jammer dat ik de hele week stage aan het lopen ben, want daardoor konden we niet heel veel doen samen. Dus ik had een heel pakket voor ze klaar gemaakt van een heel boekwerk met regels en tips, adviezen waar ze naartoe konden gaan, mappen, metro en bus pasjes, medicijnen, etc. We hebben wel elke avond ’s avonds samen gegeten en in het weekend zijn we naar Xochimilco, dat zijn de drijvende tuinen, Tepoztlán, dat is een dorpje met een piramide, en Teotihuacán, een soort van historische stad met hele grote en hoge piramides geweest.

Toen zij weer weg waren begon het normale leven weer, was wel even wennen hoor, want ik voelde me best alleen na 2 weken lang de constant met mijn ouders te zijn geweest. Al was het ook wel chill het niet meer zo druk te hebben en weer tijd te hebben om te sporten enzo.

Maar waar ik dus eigenlijk over wilde vertellen, is hoe het is om blond te zijn hier. Dat is namelijk nogal een.. aparte ervaring. Volgens mij verwarren ze blonde mensen hier namelijk met aapjes. In het begin voelde ik me een beetje als een aapje in de dierentuin, maar volgens mij is het beter vergelijkbaar met iets anders, namelijk: Een aapje dat ontsnápt is uit de dierentuin.  

Het is logisch dat de mensen dan staren, want die denken natuurlijk:  “Goh, wat doet dat aapje hier”. Of ze zeggen tegen elkaar: “Kijk, een aapje!” terwijl ze richting het aapje wijzen. Misschien vinden ze aapjes wel leuk en roepen ze:  “Mooi aapje!”, “Wat ben jij een leuk aapje!” of “Oehhh, chill aapje!”. Een andere mogelijkheid is dat ze zó veel van aapjes houden dat ze het nodig vinden het aapje te volgen, want wie weet wat het nu gaat doen.   

Zo gaat het dus echt hier. Bijna overal waar ik kom word ik aangestaard, als ik een winkel of restaurant binnenloop, in de metro, of gewoon op straat, OVERAL. Echt staren he, en dan kan ik terug gaan staren tot ik een ons weeg, maar ze gaan gewoon door tot ik weer weg ben. Dan vinden het een hoop mensen het ook nog nodig “Güerita!” te roepen, en dat zeggen ze dan niet tegen mij, maar tegen elkaar of gewoon als observatie. Door dat soort dingen voel ik me wel ongemakkelijk, maar op zich maakt ’t me niet heel erg uit, meestal moet ik er gewoon om lachen en denk ik echt van doe normaal.

Ik vind het wel vervelend als mensen me uit aan het lokken zijn, zo was er laatst een man in de metro die de hele rit “Güerita, güeriiiiiita, güerita!” riep. Wat denkt die dan, dat als hij lang genoeg door gaat, ik een banaantje uit zijn hand kom eten ofzo? Of mensen die me volgen, dat vind ik heel vervelend en ook best wel eng, maar gelukkig komt dat niet zo vaak voor en áls het gebeurd ga ik altijd iemand bellen of loop ik een winkel in. Het probleem is alleen dat ik het heel frustrerend vind dat mensen dat doen en ik ze dan echt heel graag recht in hun gezicht wil slaan, met een hamer. Maar ja, dat gaat de politie vast niet zo’n heel leuk idee vinden en aangezien ik hier half illegaal ben, kan ik die maar beter niet uit gaan lokken. Straks zit ik hier in de gevangenis tussen al die moordlustige bendeleden.

Je hoort mij trouwens niet zeggen dat iedereen het doet hoor, volgens mij is het een bepaald type mensen ofzo. Maar het gebeurd wel altijd. Het heeft ook wel zijn voordelen hoor, mensen geven me vaker voorrang, ik hoef nooit te wachten bij de wasserette (ze herkennen me gelijk), obers in restaurants zijn altijd heel aardig een geïnteresseerd in hoe het gaat. Dus het heeft zijn voor- en nadelen. 

Verder gaat het allemaal goed hier! Al zit ik hier wel met een heel dubbel gevoel; ik vind het hier echt heel leuk en ik wil ook echt niet weg, omdat ik heel veel nieuwe dingen zie en doe elke dag. Maar aan de andere kant mis ik Nederland ook erg, ik mis mijn hond, familie, vrienden, huis, dat alles gewoon werkt, dat ik mag oversteken als het licht groen is, dat ik niet elke 5 minuten over een losse steen struikel op straat.

Oh, over struikelen gesproken.. Ik stond echt ontzettend voor gek laatst. Ik was aan het werk op een event en er stonden van die houten dozen, dus ik denk nou, daar kan ik best wel opzitten.. Niet dus. Dat ding zakte gelijk in elkaar en ik viel zo achterover op de grond. Toen zat ik ook nog half klem tussen het hout, een hekje en andere spullen, en lag ik daar, hulpeloos, tot iemand me kwam helpen. Jaaa, ik ben weer lekker bezig voor mijn reputatie hier.

Zo, ik ben mijn frustraties weer kwijt, haha. Bedankt voor ’t lezen J

Liefs!

Sarah