Naar Oaxaca: Zon, Ruïnes en Sprinkhanen.

Oeps.. blijkbaar gaat elke 2 weken schrijven me ook niet goed af. Maar ik moet morgen een verslag inleveren, en ik ben nog niet eens op de helft, dus ik dacht dat dit wel een mooi moment was om een nieuwe blog te maken (ik moet serieus eens aan mijn discipline gaan werken).

De afgelopen tijd heb ik echt heel erg veel meegemaakt, veel te veel om te vertellen, dus ik houd het even bij Oaxaca. Daar ben ik namelijk afgelopen week naar toe geweest.

Op maandag ochtend ging ik weg, en ik vond ’t best wel eng omdat ik alleen ging en je van die verhalen hoort over bussen die overvallen worden enzo. Het was ongeveer 6 a 7 uur met de bus, maar dat maakte niet uit want het was zó mooi onderweg! Alle bergen enzo, echt prachtig! In de bus zat ik naast een hele vriendelijke vrouw die me, toen we aankwamen, hielp een taxi te vinden zodat ze me niet om te veel geld vroegen. Dus ze vertelde de taxichauffeur dat ik haar nichtje was (hoe geloofwaardig is dat, een Mexicaanse vrouw met een blond nichtje dat amper Spaans spreekt), en daarna op naar het hotel waar ik aan het eind van de middag aankwam.

De mensen in het hotel waren echt heel vriendelijk en noemden met de hele tijd “Sarita” (een soort van “Saartje” in het Spaans) of Güerita (blonde). Ze waren ook heel benieuwd naar wat ik in Mexico deed, wat ik er tot nu toe van vond, waar ik Spaans had geleerd enzo, echt heel leuk. Voor de volgende dag had ik ook gelijk een excursie naar Monte Albán geregeld, dat is een archeologisch centrum dat vroeger de hoofdstad van de Zapoteken was. Het was echt héél groot en heel cool om te zien, ook de dingen die de gids vertelde waren heel interessant. Naast mij waren er nog 2 Mexicaanse vrouwen en 1 Mexicaanse man mee, en die man was echt helemaal weg van me, en dus hele verhalen aan het vertellen en de hele tijd Sarah wil je een foto hier, daar, bij dit ding, bij dat gebouw, bij deze boom, dat is leuk voor je vrienden en familie!! Dus ik heb daar een hele fotoshoot gehouden, haha.. Maar hij was wel heel aardig hoor.

Toen we terugkwamen ben ik naar de markt gegaan, waar ze sprinkhanen verkochten. Om op te eten. Hele, dus inclusief poten, hoofd en ingewanden (ieuw, ieuw, ieuw). Die mensen wilden dat ik het proefde, en ik dacht, ja de groeten! Maar toen moest ik het van mezelf, want als ik in een ander land ben moet ik ook het eten proeven en als zij er niet dood aangaan, zal ik het zelf vast ook wel overleven. Dus uiteindelijk heb ik gewoon 10 sprinkhanen gegeten! Je hoort het goed, Sarah, die niet eens in de buurt van een mier durft te komen, heeft SPRINKHANEN gegeten. Daarna vroegen ze me wat ik er van vond, en ik wilde niet onaardig zijn dus zei dat het best wel lekker was. Was zo’n man helemaal blij en gaf me gelijk een hele zak cadeau. Zat ik daar met een zak sprinkhanen in mijn hotelkamer..

Die dag ben ik trouwens enorm verbrand, ik had me de hele dag ingesmeerd met factor 30, maar dat was niet genoeg. Echt, ik zag er uit als een kreeft! En over het algemeen verbrand ik niet eens supersnel. Maar de zon is daar dus heel sterk, dus iedereen smeert zich daar in met factor 50 – 100 en draagt zonnebrillen en sombrero’s om zich te beschermen.

De volgende dag ging ik op een excursie die de hele dag duurde. Hier waren ook weer die 2 vrouwen bij, en dan nog 2 jongens die uit Mexico stad kwamen, en nog een man. Die dag was echt supergezellig, de groep was heel leuk, en we hebben echt heel erg gelachen (vooral na het tripje naar de Mezcal fabriek).

We begonnen bij de Árbol del Tule, dat is de grootste boom ter wereld en heeft een omtrek van 45 meter! Daarna gingen we door naar Hierve el Agua, wat een plek is waarvan er maar 2 op de hele wereld zijn, een daar in Oaxaca en de andere in Turkije. Wat het precies is kan ik je niet vertellen, want ik snapte de uitleg niet helemaal, haha. Daar ben ik met die 2 jongens helemaal over de berg gelopen naar een ander punt waar het uitzicht echt geweldig was! Ik heb er alleen geen foto van, omdat ik heel handig was vergeten de batterij van mijn camera op te laden.

Daarna zijn we in Mitla geweest, dat was ook van de Zapoteken, maar meer het religieuse centrum. Ondertussen was de zon weer heel fel, en ook al smeerde ik de hele tijd met factor 50, ik bleef maar verbranden. Volgens mij vonden de mensen het een beetje zielig, want ik kreeg allemaal tips, cremes en petten aangeboden. Eerst zei ik nee, omdat hun anders niets hadden, maar het begon echt zeer te doen, dus uiteindelijk heb ik de pet van de man die mee was geleend, mijn sjaal om mijn schouders gedaan en een zonnebril opgezet, waardoor ik erbij liep als een of andere terrorist, maar in ieder geval niet meer verbrande.

Vervolgens gingen we in een restaurantje eten, waar ze allerlei Oaxacaanse specialiteiten hadden, mensen zeggen vaak dat het eten in Oaxaca het beste is van heel Mexico. Toen we uitgegeten waren, gingen we naar de Mezcal fabriek. Was heel leuk om te zien hoe ze dat maken, en daarna mochten we ook zoveel soorten proeven als we wilden! Als laatst hadden we een workshop in een dorpje waar ze van die kleden maken, wat een werk is dat zeg! Bijvoorbeeld het kleuren van de stof doen ze helemaal zelf en daarvoor gebruiken ze allerlei natuurproducten (Voor rood de parasieten van de Nopal plant, voor blauw een plant die aan de andere kant van Mexico groeit, etc.).

Toen we bij het hotel kwamen, was ik echt helemaal kapot, ik ben nog wat wezen eten en daarna direct naar bed gegaan. De volgende dag ging ik de stad zelf verkennen en heb ik de musea en kerken enzo gezien. De dagen ervoor al wat door de straten gelopen en ik val natuurlijk best wel op, dus veel mensen kwamen met me praten en vragen wat ik hier deed en heel geïnteresseerd enzo. Dus die dag had ik dus telkens dat ineens iemand riep “Hola Sarah!” (of een variatie daarop), omdat ze me nog herkenden. Echt heel leuk en daardoor voelde ik me ook echt totaal niet alleen daar.

Dat was al de laatste dag die ik had in Oaxaca, en ook mijn laatste nacht in het hotel, die niet helemaal vlekkeloos verliep. Er was eerst een mug die ik van mijn kamer moest verwijderen en daarna, toen ik eindelijk rustig in bed lag, liep er ineens een rode mier over mijn laken! Nou zijn rode mieren niet mijn lievelingsdieren, dus ik raakte al in paniek, maar toen dacht ik, kom op zeg Sarah, als je alleen naar Mexico kan en sprinkhanen kan eten, kun je ook echt wel een mier doodmaken. Dus dat heb ik gedaan. Ik kom nog eens over mezelf heen hier, haha..

De volgende ochtend moest ik terug naar DF, werd de bus halverwege gestopt door militairen om te zoeken naar drugs. Het waren best veel militairen en ze hadden van die bunkers van zandzakken en geweren enzo! Dus iedereen moest de bus uit en zij alle tassen en koffers doorzoeken, best eng nog, want het was in de middle of nowhere en je weet nooit wat er kan gebeuren. Maar gelukkig was het allemaal goed en konden we gewoon weer door.

Eenmaal thuis aangekomen waren de avonturen nog niet over.. Ik was namelijk de rest van het weekend alleen thuis en dat vind ik niet echt chill hier. Maar het was niet anders, dus ik ging in mijn bed films kijken, tot ik plotseling was hoorde.. Nee, dacht ik bij mezelf, je verbeeld het je maar omdat je alleen thuis bent. Maar even later hoorde ik weer wat, het kwam onder mijn bed vandaan! Gewapend met mijn zaklamp ging ik op onderzoek uit, maar ik vond niets. Voor de zekerheid besloot ik toch even mijn bed opzij te schuiven, zat er een MUIS naast mijn matras, ik wist ’t hè! Nou dat beest zette ’t dus gelijk op een rennen, en ik er (gillend) achterna, want ja ik moest toch wat doen, en ik dacht misschien begrijpt de muis dat hij mijn kamer uit moet. Na een half uur gillen en rennen, had het dier de hint nog niet door en was het tijd voor een ander plan. Dus ik op naar de buren, die mij niet kennen, om hun hulp te vragen. ’t Bleken echt zo’n opaatje en omaatje te zijn, maar de man ging met mij mee om het dier te vermoorden.. Hij zei dat ik maar beter in de woonkamer kon blijven. Dus ik de woonkamer in en hij met een bezem achter het beest aan.. Zegt ie, oh maar dit is geen muis, dit is een rat! AAHH. Ontsnapt dat dier dus en rent de woonkamer in, dus ik spring gillend de bank op en die man kwam echt niet meer bij van het lachen he! Hij zegt ’t is maar een rat.. Dus ik máár een RAT?! Daarna konden we hem niet meer vinden, dus heb ik  de buurman bedankt voor zijn hulp, mijn deur gebarricadeerd met alles wat ik kon vinden en ben ik op een gegeven moment toch maar gaan slapen. Tot nu toe heb ik de rat niet meer gezien, dus waar hij uithangt weet ik ook niet. Brrr..  

Nou, zoals je ziet al een heel lang verhaal en dit was nog niet eens alles. Nu ga ik mezelf voor mijn kop slaan omdat ik veel te veel geschreven heb en nog een half verslag moet maken.. Wish me luck!

Liefs,

Sarah