Stage begonnen/ Started my internship

Deze week ben ik mijn stage begonnen en zoals je weet was ik van te voren echt super zenuwachtig! Gelukkig viel het allemaal erg mee. Mijn collega’s zijn allemaal heel behulpzaam en aardig en elke dinsdag en donderdag komt er iemand koken en dan eten we allemaal samen, echt heel leuk.

Deze week heb ik verschillende dingen gedaan, ik heb transcripten gemaakt voor Spaanse video's, de locatie bekeken voor een evenement van het bedrijf en blogs geschreven voor de website van het bedrijf. Voordat het online komt, wordt wat ik geschreven heb nog wel gecorrigeerd door een collega van me. Aangezien ik schrijf als een 4-jarige in het Spaans, ben ik daar heel blij mee, haha. Ik voel nog wel een beetje gestrest de hele dag, omdat ik het nog niet zo goed kan, en iedereen kan zien wat ik doe. Het voelt een beetje alsof ik eindexamens aan het maken ben, maar dat zal over een paar weken vast wel over gaan.

Elke dag ga ik ergens lunchen met mijn collega's, je hebt bijvoorbeeld huizen van normale gezinnen die rond etenstijd opengaan waar je kan eten, of in mini restaurantjes op de markt. Echt heel goedkoop ook, iets van €2.50 en dan krijg je zoveel dat je de rest van de dag vol zit. Ik heb ondertussen dus wat Mexicaans eten geprobeerd en het is echt heel lekker. Het water dat je bij het eten krijgt is trouwens niet normaal water, ze koken het met een vrucht of een bloem of iets dergelijks, laten ze het afkoelen en dat is het ‘water’. Ik vind het echt zo leuk al die nieuwe te zien en te proberen!

Ik voel me ook eindelijk wat beter, dus dat is wel heel fijn. Afgelopen maandag was ik wel nog heel beroerd en kreeg ik ook uitslag enzo, dus toen ben ik ’s avonds laat nog naar het ziekenhuis geweest. Een rampenplan natuurlijk, want ik had geen flauw idee hoe het werkt hier in de ziekenhuizen. Gelukkig was iedereen heel behulpzaam en aardig. Ik bleek een soort van reactie op de medicijnen van mijn arm te hebben en daar moest ik dus gelijk mee stoppen. Daarnaast had ik hoogteziekte, en daardoor voelde ik me dus ook zo beroerd de afgelopen tijd. Gelukkig gaat dat vanzelf over en ik merk dat het sinds drie dagen steeds beter gaat, dus ik ben echt heel blij. Al hoop ik wel mijn portie drama voorlopig gehad te hebben. 

Voor de rest is alles heel anders hier, echt alles! Bijvoorbeeld het verkeer, daar moet je echt heel voorzichtig mee zijn. Laatst ben ik bijna overgereden want ik dacht, het licht staat op groen, nu kan ik lopen. Blijkbaar waren de automobilisten het daar niet mee eens en kwamen doodleuk langsscheuren, ik kon gelukkig nog net snel naar achter stappen. Hier moet je dus opletten dat én het licht op groen staat én de auto’s stilstaan en weten dat auto’s eigenlijk gewoon altijd voorrang hebben. Wat ook apart is, is de metro, ze hebben hier aparte delen voor mannen en voor vrouwen en kinderen, er is een poortje of lijn op het perron om de scheiding te maken en daar staan ook bijna altijd polities om te zorgen dat er echt alleen vrouwen en kinderen langsgaan.

Daarnaast zijn de mensen hier enorm aardig en behulpzaam, ze helpen je heel graag en komen vaak een praatje maken. Als ik naar huis loop vanaf het metro station (ongeveer een kwartier lopen) komt er ook wel bijna altijd iemand met me praten. Daardoor voel je je echt heel welkom en een stuk minder alleen hier.

Nou, dat was het weer voor deze keer, haha. Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Sarah 

ENGLISH:

This week I started my internship and as you could’ve read last time, I was really nervous! Luckily it was better than I’d expected. My colleagues are all really friendly and helpful, so if I have questions or something I can always ask them.

This week I made some transcripts for Spanish videos and wrote blogs for the website of the company. When I’m done writing something, a colleague always corrects what I did before they put it online. Really smart, since I talk and write like a 4 year old in Spanish (yes, really, it’s that bad). I like the work although it also stresses me out a bit, everyone can read it and I’m never sure if I’m doing it right. But I guess I’ll have to learn how to deal with that, haha.

Everyday around lunchtime we go out to have food somewhere, this is already so different from what I’m used to. For example, we go eat in regular houses that become small restaurants around lunchtime, or we go to the market where you have small stands with food. Food is really cheap here, you pay around €2.50 and then get so much food that you’re full until you go to bed. By now I also tried some Mexican food, I really liked it so far! Except for the chili I ate by accident, that wasn’t such a big success. The thing is, they exist in all shapes and sizes, so I thought I was eating a piece of paprika.. Turned out it wasn’t. My mouth was on fire! So, no, I’m not trying that again any time soon.

I’m also finally feeling better, which makes me really happy. Last Monday evening I felt really sick though and I also got some sort of allergic reaction so I had to go to the hospital. A huge drama of course, since I had no clue how everything works here in hospitals and it was already quite late. Luckily everyone in the hospital was really friendly and helped me the entire time. Turned out I got some sort of reaction from the medication I took from my arm, so I had to stop taking them immediately. I also got other medicines, which I had to pick at the pharmacy across the street. Of course I couldn’t find this place, so I was wandering around on the street at 1 in the morning. Oh, I was so scared, but eventually I found it and I survived. Besides that, I had altitude sickness and that’s why I was feeling so bad the week before. This is apparently common for tourists here and should get better after a few weeks. Right now I’m already feeling a lot better!

Further everything is just so different here, literally everything! For example, the traffic, a few days ago a car almost hit me. I thought, hey the light is green, I can walk. Apparently the cars thought differently and almost ran me over, I stepped back just in time. From what I’ve seen, the rule is that cars always go first and you have to be extremely careful while crossing the streets.

I was also surprised in the metro, because you have different parts for men and for women and children. There’s some sort of line or fence on every platform, and only women and children can go passed that. There are even police to make sure that men don’t pass.

Finally, the people here are really nice and helpful. They seem to love helping you and come talk to you really often. When I walk home from the metro station (about 15 minutes), almost always someone comes up to me to have a chat. It makes me feel really welcome here!

That was it for today, thanks for reading this everyone! :) 

Love,

Sarah