Stage begonnen/ Started my internship

Deze week ben ik mijn stage begonnen en zoals je weet was ik van te voren echt super zenuwachtig! Gelukkig viel het allemaal erg mee. Mijn collega’s zijn allemaal heel behulpzaam en aardig en elke dinsdag en donderdag komt er iemand koken en dan eten we allemaal samen, echt heel leuk.

Deze week heb ik verschillende dingen gedaan, ik heb transcripten gemaakt voor Spaanse video's, de locatie bekeken voor een evenement van het bedrijf en blogs geschreven voor de website van het bedrijf. Voordat het online komt, wordt wat ik geschreven heb nog wel gecorrigeerd door een collega van me. Aangezien ik schrijf als een 4-jarige in het Spaans, ben ik daar heel blij mee, haha. Ik voel nog wel een beetje gestrest de hele dag, omdat ik het nog niet zo goed kan, en iedereen kan zien wat ik doe. Het voelt een beetje alsof ik eindexamens aan het maken ben, maar dat zal over een paar weken vast wel over gaan.

Elke dag ga ik ergens lunchen met mijn collega's, je hebt bijvoorbeeld huizen van normale gezinnen die rond etenstijd opengaan waar je kan eten, of in mini restaurantjes op de markt. Echt heel goedkoop ook, iets van €2.50 en dan krijg je zoveel dat je de rest van de dag vol zit. Ik heb ondertussen dus wat Mexicaans eten geprobeerd en het is echt heel lekker. Het water dat je bij het eten krijgt is trouwens niet normaal water, ze koken het met een vrucht of een bloem of iets dergelijks, laten ze het afkoelen en dat is het ‘water’. Ik vind het echt zo leuk al die nieuwe te zien en te proberen!

Ik voel me ook eindelijk wat beter, dus dat is wel heel fijn. Afgelopen maandag was ik wel nog heel beroerd en kreeg ik ook uitslag enzo, dus toen ben ik ’s avonds laat nog naar het ziekenhuis geweest. Een rampenplan natuurlijk, want ik had geen flauw idee hoe het werkt hier in de ziekenhuizen. Gelukkig was iedereen heel behulpzaam en aardig. Ik bleek een soort van reactie op de medicijnen van mijn arm te hebben en daar moest ik dus gelijk mee stoppen. Daarnaast had ik hoogteziekte, en daardoor voelde ik me dus ook zo beroerd de afgelopen tijd. Gelukkig gaat dat vanzelf over en ik merk dat het sinds drie dagen steeds beter gaat, dus ik ben echt heel blij. Al hoop ik wel mijn portie drama voorlopig gehad te hebben. 

Voor de rest is alles heel anders hier, echt alles! Bijvoorbeeld het verkeer, daar moet je echt heel voorzichtig mee zijn. Laatst ben ik bijna overgereden want ik dacht, het licht staat op groen, nu kan ik lopen. Blijkbaar waren de automobilisten het daar niet mee eens en kwamen doodleuk langsscheuren, ik kon gelukkig nog net snel naar achter stappen. Hier moet je dus opletten dat én het licht op groen staat én de auto’s stilstaan en weten dat auto’s eigenlijk gewoon altijd voorrang hebben. Wat ook apart is, is de metro, ze hebben hier aparte delen voor mannen en voor vrouwen en kinderen, er is een poortje of lijn op het perron om de scheiding te maken en daar staan ook bijna altijd polities om te zorgen dat er echt alleen vrouwen en kinderen langsgaan.

Daarnaast zijn de mensen hier enorm aardig en behulpzaam, ze helpen je heel graag en komen vaak een praatje maken. Als ik naar huis loop vanaf het metro station (ongeveer een kwartier lopen) komt er ook wel bijna altijd iemand met me praten. Daardoor voel je je echt heel welkom en een stuk minder alleen hier.

Nou, dat was het weer voor deze keer, haha. Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Sarah 

ENGLISH:

This week I started my internship and as you could’ve read last time, I was really nervous! Luckily it was better than I’d expected. My colleagues are all really friendly and helpful, so if I have questions or something I can always ask them.

This week I made some transcripts for Spanish videos and wrote blogs for the website of the company. When I’m done writing something, a colleague always corrects what I did before they put it online. Really smart, since I talk and write like a 4 year old in Spanish (yes, really, it’s that bad). I like the work although it also stresses me out a bit, everyone can read it and I’m never sure if I’m doing it right. But I guess I’ll have to learn how to deal with that, haha.

Everyday around lunchtime we go out to have food somewhere, this is already so different from what I’m used to. For example, we go eat in regular houses that become small restaurants around lunchtime, or we go to the market where you have small stands with food. Food is really cheap here, you pay around €2.50 and then get so much food that you’re full until you go to bed. By now I also tried some Mexican food, I really liked it so far! Except for the chili I ate by accident, that wasn’t such a big success. The thing is, they exist in all shapes and sizes, so I thought I was eating a piece of paprika.. Turned out it wasn’t. My mouth was on fire! So, no, I’m not trying that again any time soon.

I’m also finally feeling better, which makes me really happy. Last Monday evening I felt really sick though and I also got some sort of allergic reaction so I had to go to the hospital. A huge drama of course, since I had no clue how everything works here in hospitals and it was already quite late. Luckily everyone in the hospital was really friendly and helped me the entire time. Turned out I got some sort of reaction from the medication I took from my arm, so I had to stop taking them immediately. I also got other medicines, which I had to pick at the pharmacy across the street. Of course I couldn’t find this place, so I was wandering around on the street at 1 in the morning. Oh, I was so scared, but eventually I found it and I survived. Besides that, I had altitude sickness and that’s why I was feeling so bad the week before. This is apparently common for tourists here and should get better after a few weeks. Right now I’m already feeling a lot better!

Further everything is just so different here, literally everything! For example, the traffic, a few days ago a car almost hit me. I thought, hey the light is green, I can walk. Apparently the cars thought differently and almost ran me over, I stepped back just in time. From what I’ve seen, the rule is that cars always go first and you have to be extremely careful while crossing the streets.

I was also surprised in the metro, because you have different parts for men and for women and children. There’s some sort of line or fence on every platform, and only women and children can go passed that. There are even police to make sure that men don’t pass.

Finally, the people here are really nice and helpful. They seem to love helping you and come talk to you really often. When I walk home from the metro station (about 15 minutes), almost always someone comes up to me to have a chat. It makes me feel really welcome here!

That was it for today, thanks for reading this everyone! :) 

Love,

Sarah

De eerste week/ First week

Ondertussen ben ik bijna een week in Mexico, dus ik zal even laten weten hoe het hier nu gaat. Om eerlijk te zijn nog niet zo heel goed, dus als je niet van negativiteit houdt, zou ik gauw het venster wegklikken, haha. Ik moet echt nog heel erg wennen en doordat alles hier zo anders is voel ik me heel onzeker en kan ik echt mezelf niet goed zijn. In plaats daarvan ben ik nu een of ander verlegen muisje die niet eens ‘hallo’ durft te zeggen tegen mensen. En dat helpt natuurlijk niet heel erg met vrienden maken.

Afgelopen week heb ik wel wat dingen gedaan, dinsdag ben ik uit eten geweest met mijn nieuwe huisgenootjes, die zijn echt geweldig trouwens! Ze helpen me met dingen leren kennen hier, maken mappen voor me als ik ergens naartoe moet en geven me echt het gevoel dat ik thuis ben in huis. Wat dat betreft heb ik dus echt geluk gehad!

Woensdag ben ik voor het eerst naar het kantoor geweest, wat echt heel anders was dan ik had verwacht. Je komt aan bij een soort van poort en als je dan naar binnen gaat kom je op een soort pleintje met bomen en tafels en stoelen, daar omheen staan een soort van tuinhuisjes waar dan de kantoren zijn. In die kantoren staan dan een soort van houten werktafels waar iedereen achter zijn laptop aan het werk is. Haha, ik vind het een beetje moeilijk te beschrijven, maar ik hoop dat jullie het een beetje voor je kunnen zien. Het zag er in ieder geval gezellig en persoonlijk uit, dus daar ben ik wel heel blij mee. Ook heb ik een aantal van de mensen ontmoet en die waren allemaal heel aardig.

Die avond was er een event van het bedrijf waar ik ook naartoe ging, het was ongeveer een uur lopen, maar ik liep in het begin al doodleuk de verkeerde kant op en deed er anderhalf uur over, waardoor ik dus een half uur te laat aankwam. Nou, gelukkig was ik niet de laatste en was het event dus nog niet begonnen. Die avond was een soort discussie over de veranderingen in de media met allerlei journalisten. Op zich was het heel interessant, al kon ik na een uur écht niet meer opletten, ik was zo moe! (Het was half 8, maar ik was er pas 2 dagen, dus het voelde voor mij als half 3 ’s nachts). Toen het was afgelopen ben ik nog even mee geweest naar een soort van café, wat wel gezellig was.

Donderdag heb ik echt niets uitgevoerd, behalve boodschappen doen een beetje verdrinken in zelfmedelijden. Die avond ben ik nog  wel naar een expositie van fietsen geweest, maar er waren zoveel mensen dat iedereen in mijn ruimte kwam en ik na een half uur weer weg was. Gelukkig was ik niet de enige met een ruimteprobleem en ging mijn huisgenootje met me mee.

Vrijdag heb ik letterlijk niks gedaan, want ik voelde me echt heel rot. Ik zit zo in de stress door alles en door dat en het tijdsverschil slaap ik echt bijna niet ’s nachts. Ook barst ik elke dag van de hoofdpijn (weet niet waardoor dat komt) en ben ik steeds heel misselijk, waardoor ik echt niet wil eten. Daarnaast is mijn arm nog steeds niet over en is de pijn nu helemaal doorgetrokken tot in mijn nek. Daarbovenop voel ik me echt heel alleen, want ik ken hier niemand en tegen de tijd dat ik ’s morgens alles gedaan heb, is het bij jullie al weer avond en heb ik dus niemand om tegen te praten of koffie mee te drinken of wat dan ook. Vrijdag had ik echt wel een beetje mijn breaking point en wilde ik echt heel graag naar huis.

Zaterdag had ik gelukkig weer wat te doen, ik ging namelijk naar een workshop over infographics, was heel interessant! Het ging over het belang dat Mexico heeft en had voor de ontwikkeling van de wereld. Ik ben wel na ongeveer 2 uur weggegaan, doordat ik enorme hoofdpijn had en nog heel veel moest doen voor school die dag.   

Dan zijn we bij vandaag beland. Vandaag was de eerste keer dat ik naar buiten ging en het gevoel had dat ik de buurt een beetje kende. Ik ging koffie kopen en een beetje rondlopen, dus toen ik weer thuiskwam voelde ik me een stukje beter. Alleen toen dacht ik eraan dat morgen mijn eerste stage dag is en zonk mijn humeur weer tien niveaus. Ik heb op zich echt heel veel zin om te beginnen, maar ik ben zo bang iedereen teleur te stellen. Mijn Spaans is echt niet zo goed en ik weet niet of ik alles wel goed doe straks.. Gelukkig heb ik net wel even met mijn huisgenootjes gepraat, en die vertelden me dat ik me niet zoveel zorgen moest maken en dat het echt wel goed komt. (Het meisje heeft ook jaren in mijn stagebedrijf gewerkt)  Dus nu voel ik me wel weer goed, haha. 

Ik zie nu pas hoe een lang verhaal ik heb gemaakt, het is een half dagboek, joh. Als je het helemaal hebt gelezen, applaus! Haha. Ik weet dat het leuker is een vrolijk verhaal te lezen, dus sorry dat het zo negatief is. Maar ik wil jullie een beetje op de hoogte houden en heb geen zin om een of ander leuk verhaal te verzinnen als ik me niet zo voel. De volgende keer zal ik wat meer vertellen over alles wat anders is hier, want dat kan er nu echt niet meer bij!

Heel veel liefs uit Mexico, ik mis jullie heel erg!

Ps. Ik weet hoe blij ik mag zijn dit mee te maken, en geloof me, dat ben ik ook echt! Alleen is het begin gewoon erg lastig.. Maar dat schijnt erbij te horen.

ENGLISH:

Right now I’m almost a week in México, so I wanted to let you know how I’m doing so far. To be honest, not so good yet and if you don’t like negativity I would recommend you close this window as soon as possible, haha. Anyway, I still really have to get used to everything here and because it's all so different I feel really insecure and cannot really be myself. Instead I’m some sort of shy mouse at the moment. One that doesn’t even dare to say hi to people and that surely doesn’t help with finding friends.

Last week I did do some nice things though. On Tuesday I had dinner with my new roommates, who are great by the way! They are really friendly, help me with everything, draw maps when I need to go places and really make me feel at home in the house. So I'm really lucky there!! 

On Wednesday I went to the office for the first time, which wasn’t at all as I had expected it to be. You enter through a door and then get to some sort of place with trees and seats. Around this place are some rooms and those are actually the offices. It’s a bit difficult to describe, but it looks really nice and personal, I really liked it. I also met some of the people that work in the office, who were all really friendly, so I'm happy about that too.

That night I went to an event of the company. It was a discussion about changes in the media and it was really interesting. Only problem was that after one hour I really couldn’t pay attention anymore, I was só tired! (It was about 19.30, but I had just arrived in México 2 days before, so to me it felt like 2.30 in the morning). When the event was finished I joined some people for a drink, which was nice as well.

Thursday I barely did anything, I just did some groceries and went to an exposition about bikes in the evening, which was good, but there were a lot of people, so I left after half an hour.

Friday I literally didn’t do anything, I felt so bad. You see, I’m really stressed out about everything and because of that and the time difference I barely sleep at night. I also have huge headaches every day (really don’t know why) and I’m nauseous all the time, so I really don’t want to eat. Next to that my arm still hurts and the pain has now extended to my neck and I often feel really lonely. I basically know no one here and I guess I also suffer a bit from the “post-erasmus depression” which is making it worse. Anyway on Friday I really had my breaking point and wanted to go back home sooo much. 

Luckily I had something nice to do on Saturday. There was a workshop about info graphics. It was in the same place as the event on Wednesday, so I knew the way and was really proud when I arrived after 50 minutes (it took me 40 minutes less than the time before, haha). In the workshop they used a lot of examples about México and it’s importance for the development of the world, so it was really interesting. I left after two hours though, because my head hurted so much and I still had to do a lot for school that day.

Then it was already today. Today was the first time I went outside and actually felt like I knew the neighbourhood a bit. I went to get a coffee and walked around a little, so when I came back I felt a lot better. I do feel worried about starting the internship tomorrow though. The thing is, I’m really looking forward to start and learn new things, but I’m also so scared to disappoint people, because my Spanish isn't so good yet. At those moments I really want to talk to someone, but I basically know no one here and most people are asleep, I mean who’s still awake at 5.50? (Except for the awesome people that come say goodbye to their friends at the train station of course) Next to that, I don't want to bother the same people with my stories all the time. Well, in the end I spoke with my roommates and they assured me everything would be OK.


Ah, I just noticed how much I wrote, so if you finished the story, good job! Haha. I know it’s nicer to read a happy, funny story, so sorry I’m being so negative. The thing is I want to keep you up to date and I don’t feel like inventing some happy story when I don’t feel that way. Next time I’ll tell you some more about everything that’s different here, because now that really doesn’t fit anymore!

Lots of love from México, I miss you guys a lot!!

Ps. I know how grateful I must be to have the opportunity to experience all of this, and trust me, I am! I love noticing the differences between what I'm used to and how everything is here and I also love  having the chance to be on the other side of the world in such an amazing country. It's just that right know it’s a bit hard for me.. But apparently that’s normal in the beginning.  

Arrived in México! / Aangekomen in Mexico!

Na een reis vol problemen, ben ik eindelijk aangekomen in Mexico. Nu zal je denken, een reis vol problemen? Sarah, jij hebt nooit problemen met het OV. Ik zal het even uitleggen.

Laat ik maar beginnen met de week over het algemeen. De hele week heb ik thuis gezeten, ik weet niet hoeveel telefoontjes gepleegd en mailtjes verstuurd in de hoop dat ik tóch mijn visum nog zou kunnen krijgen. Zaterdag bleek de brief die ik nog nodig had in Nederland te zijn aangekomen, maar dinsdag pas in Katwijk te zijn. Dus mijn moeder naar het sorteercentrum in Amsterdam bellen om te vragen of er misschien een optie was dat we ergens de brief nog op konden halen. In Amsterdam kon dat niet, maar in Den Haag, wel!  We mochten maandag om 8 uur de brief op komen halen. Ik was zo blij dat het na zo’n stressvolle week dan toch nog goed zou komen! Echt, ik was weer helemaal vrolijk.

Maar karma was het er blijkbaar niet mee eens en dacht: Sarah vrolijk? Dat willen we niet hebben! Wat zullen we nu eens met haar gaan doen? Dat werd duidelijk toen ik midden in de nacht wakker werd met ontzettende pijn in mijn linkerarm, echt ik kon er niets meer mee. Dus op naar de dokterspost, daar bleek dat ik een ontsteking in mijn spier had en kreeg ik ontstekingsremmers, pijnstillers en het advies mijn linkerarm rust te geven. Is dat even leuk als je linkshandig bent, je koffers nog in moet pakken en de dag erna alleen naar Mexico reist!

Blijkbaar was dat nog niet genoeg. Zoals jullie weten, ging mijn visum aanvraag niet heel vloeiend en moesten wij dus maandagmorgen naar Den Haag voor de brief en het visum. In alle vroegte wilden mijn moeder en ik dus weg gaan, bleek er ijzel te zijn en het dus heel gevaarlijk te zijn op de weg. We besloten toch maar te gaan, omdat het visum zo  belangrijk was. Dus wij de brief opgehaald en naar de ambassade gegaan, werd het visum alsnog afgekeurd omdat de brief niet goed was. Wij hadden dus ons leven geriskeerd voor.. NIKS!

Nou, wij terug naar huis.. Balend natuurlijk omdat het uiteindelijk niet geluk was met het visum. Thuis aangekomen hebben we snel een kopje koffie gedronken en mijn spullen gepakt om daarna naar Schiphol te gaan. Horen we in de auto dat er een bommelding op Schiphol was en de vertrekhallen ontruimt waren, nou ik moest echt lachen omdat ik echt niet kon geloven dat er zóveel dingen mis konden gaan in 1 dag.

Eenmaal aangekomen op Schiphol was het dus drama, overal marechaussee, politie en heel erg veel mensen. Gelukkig waren er mensen van de KLM aan het helpen en kon ik nog vrij makkelijk inchecken en achter de douane komen, waar trouwens ook nog een stuk was afgezet. Uiteindelijk was mijn vlucht ook nog eens een uur vertraagd, maar vergeleken met een hoop andere mensen viel dat heel erg mee en heb ik dus nog wel een beetje geluk gehad. 

Eenmaal aangekomen in Mexico ging alles gelukkig goed, dus ik hoop mijn portie slechte karma voorlopig gehad te hebben, haha.

Liefs, Sarah 

ENGLISH:

After a journey full of trouble, I finally arrived in México. Now you might think, trouble? What kind of trouble? Let me explain.

I’ll start out with the week in general. As you might know, I’ve had some problems with my visa application because of a letter. So I’ve been at home, calling and mailing people the entire week, I literally could not leave my house. On Saturday the letter I needed arrived in the Netherlands, but it wouldn’t be in my hometown before Tuesday. So my mom called the distribution center of DHL to see if we could pick it up somewhere before I left. The woman that we spoke to was really friendly and made it possible, I could pick up the letter Monday morning at 8 in The Hague. Seriously, you cannot believe how happy it made me that everything would still work out with the visa.

Obviously karma didn’t agree and thought: Sarah happy? That’s not something we want! What shall we do to her now? This became clear when I woke up in the middle of the night with a lot of pain in my left arm, I really couldn’t do anything with it and I had to go to the doctor. He said I had an inflammation in the muscle of my left arm, gave me medication and the advice to give my arm a lot of rest. Isn’t that just great news when you’re left handed, have to pack your bags and travel to México by yourself the next day? 

Apparently that wasn’t enough, because when my mom and I wanted to go to the distribution center the next day, we saw on the new that there had been a lot of accidents because of icy roads in the entire country and that it was dangerous to go on the roads. We decided to go anyway, because the visa was so important. So we picked up the letter and went to the embassy where they DENIED my visa. Apparently the letter wasn’t good enough. We had risked our lives for nothing!

So we went back home, of course in a really bad mood because it didn’t work out with the visa. We had a cup of coffee, got my bags and went to the airport. While we were on our way we heard there had been a bomb threat on the airport and the halls for departures were cleared out. At that moment I had to laugh sooo loud, I really couldn’t believe so much could go wrong in 1 day.

When we arrived, the airport was full of (military) police, a lot of people that couldn’t get to their flights and the bomb squad was on their way. Luckily for me there were people from the KLM helping out, so I could get checked-in and past the security quite easily. Because of the bomb threat my flight got delayed 1 hour, but compared to a lot of other people this wasn’t a lot. So I guess I had some luck there.

Once I got in the plane, everything went well. I didn’t crash in the Bermuda Triangle, didn’t have any problems at the airport and got to my house quite easily. So let’s hope karma is done with me for now.

Love, Sarah

PS. My house is really nice, and my roommates are so friendly! So far, so good. Today I will go buy some things for my room at a shopping thingy nearby, I'm really excited find out to what everything's like here!